| 1 |
იყო უფლის სიტყვა ჩემს მომართ ნათქვამი: |
1 |
და იქმნა სიტყუაჲ უფლისაჲ ჩემდამო მეტყველი: |
| 2 |
ადამის ძევ! რითა სჯობს ვაზი რტოებიან ხეს, რომელიც ტყის ხეთა შორის
იპოვება? |
2 |
და შენ, ძეო კაცისაო, რაჲმცა ეყო ხესა ვენაჴისასა ყოველთაგან ნერგთა
მყოფთა ხესა შორის მაღნარისათა? |
| 3 |
თუ გამოდგება ეს ხე რაიმე ნივთის გასაკეთებლად? ან თუ გამოვა მისგან
კაუჭი რაიმე ჭურჭლის ჩამოსაკიდებლად? |
3 |
უკუეთუ მოიღონ მისგან ძელი შესაქმედ საქმარისა, მოიღონ მისგან მანაჲ
დაკიდებად ყოველი ჭურჭელი მის ზედა? |
| 4 |
აჰა, ცეცხლს მისცემ დასაწველად; მის ორთავე ბოლოს დასწვავს ცეცხლი
და შუაშიც დაიწვება. განა გამოდგება რამეში? |
4 |
თჳნიერ ცეცხლისა მიეცეს განსალეველად, წლითიწლადსა განწმენდასა
მისსა განჰლევს ცეცხლი და მოაკლებს სრულიად; ნუ საჴმარ იყოს საქმრად? |
| 5 |
აჰა, მთელი იყო და არაფრად ვარგოდა; ცეცხლმა რომ დასწვა და
გადაბუგა, რაღაში გამოდგება? |
5 |
და არცა მერმე ყოფასაღა მისსა ყოვლად სრულიად არა იყოს საქმრად,
რამეთუ ცეცხლმან ღათუ განლიოს იგი სრულიად, უკეთუ შეიქმნას საქმრად მერმე?
|
| 6 |
ამიტომ ასე ამბობს უფალი ღმერთი: როგორც ვაზი მივეცი ცეცხლს ტყის
ხეთა შორის დასაწვავად, ასე მივეცი იერუსალიმის მკვიდრნიც. |
6 |
ამისთჳს ვთქუა, - ამათ იტყჳს ადონაი უფალი, - ვითარსახედ ხე
ვენაჴისაჲ ხეთა შორის მაღნარისათა, რომელი მივეც ცეცხლსა განსალევნელად იგი, ეგრეთ
მივსცნე მკჳდრნი იერუსალჱმს შინა. |
| 7 |
მათ წინააღმდეგ მივაქცევ ჩემს პირს; ცეცხლიდან გამოვლენ და მაინც
ცეცხლი შეჭამთ; მიხვდებიან, რომ უფალი ვარ, როცა პირს მივაქცევ მათ
წინააღმდეგ. |
7 |
და მივსცე პირი ჩემი მათ ზედა; ცეცხლისაგან გამოვიდენ და ცეცხლმან
შეჭამნეს იგინი; და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი განმტკიცებასა შინა პირისა
ჩემისასა მათ ზედა. |
| 8 |
გავაუკაცურებ ქვეყანას, რადგან გამდგარნი არიან, ამბობს უფალი
ღმერთი. |
8 |
და მივსცე ქუეყანაჲ უჩინოსაქმნელად მათ წილ, რომლითა დაეკუეთნეს
შეცოდებითა, - იტყჳს ადონაი უფალი. |
